#18 Historie zaginionych dzieci z utworu „Runaway Train” - 25 lat później

  Obecnie w nagłaśnianiu spraw zaginięć największą rolę odgrywa internet, a zwłaszcza portale społecznościowe – gdzie dany post można udostępnić dowolnej ilości użytkowników za pomocą kilku kliknięć. Wcześniej to zadanie spełniały głównie media takie jak telewizja czy radio dzięki swoim programom informacyjnym.

  Jednakże w latach 90-tych postanowiono spróbować nieco innej metody niż standardowy reportaż: w czerwcu 1994 roku miała miejsce premiera słynnego teledysku do utworu „Runaway Train” zespołu Soul Asylum - czy skutecznie?

W tym miesiącu, czyli po 25 latach od tej premiery opublikowano nową wersję utworu:

HISTORIA

   

  Zespół powstał w 1981 roku w Minneapolis. Pierwotnie działał pod nazwą Loud Fast Rules, jednakże w 1983 roku jego członkowie zmienili nazwę na Soul Asylum i rok później wydali swoją pierwszą płytę.

  Grupa Soul Asylum istnieje do dziś – obecnie tworzą ją: wokalista i gitarzysta Dave Pirner (od początku w zespole), gitarzysta Dan Murphy (od początku w zespole), basista Tommy Stinson (który zastąpił zmarłego w 2005 Karla Muellera), oraz perkusista Grant Young (zastąpił Michael Blanda po jego odejściu).

  Ich występy od początku cieszyły się dużym zainteresowaniem lokalnych fanów muzyki rockowej, jednakże sukces płyty „Grave Dancers Union” (z 1992 roku) zapewnił im dużo większą popularność.

Utwór „Runaway Train” wydano w czerwcu 1993 roku jako czwarty singiel ze wspomnianej płyty – w krótkim czasie dotarł na 5 miejsce listy przebojów „Billboard” i na 2 miejsce listy „Top 40”. Jednakże to pomysł na teledysk sprawił, że utwór należał do najczęściej wyświetlanych klipów w pierwszej połowie lat 90-tych.

  Wokalista Dave Pirner opowiadał w wywiadach, że tekst utworu opisuje jego uczucia z czasów, gdy przeżywał głęboką depresję i myślał o śmierci – stąd zawoalowane słowa o „kupieniu biletu w jedną stronę":

  „Myślę, że ta piosenka po prostu ‘wyskoczyła’ już gotowa z mojej głowy. Czasem napisanie utworu zajmuje sześć lat, a czasami zajmuje to pół godziny. Tak się składa, że tutaj poszło to dość szybko. Napisałem całość za jednym posiedzeniem, a potem pokazałem reszcie zespołu. Stwierdzili, że utwór jest dobry. To był naprawdę pierwszy raz, kiedy napisałem piosenkę i ludzie natychmiast zareagowali pozytywnie.

  Nie byłem jednak pewien, dlaczego ludzie wokół nas też byli tak zachwyceni tą piosenką. Byłem wtedy zbyt naiwny, by zdać sobie sprawę, że widzieli w niej dolary. Po prostu nigdy wcześniej nie doświadczyłem czegoś takiego.

  Ten utwór jest bardzo bliski i drogi mojemu sercu. (…) Dobrze, że w pewnym sensie ludzie się z nim identyfikują - ponieważ dla mnie oznacza to, że są to ludzie którzy nie myślą, że są tak cholernie perfekcyjni (…)”

  Teledysk został wyemitowany rok później, w czerwcu 1994 roku – jego reżyserem był Tony Kay.

  Pirner wyznał, że podczas ich burzy mózgów o tym, co powinno znaleźć się w teledysku Tony powtórzył kilkakrotnie słowa „kartony z mlekiem”. Gdy zaskoczeni muzycy spytali go, co ma na myśli odparł: „dzieci na kartonach z mlekiem – powinniśmy je odnaleźć”.

  Począwszy od wczesnych lat osiemdziesiątych, reklamy na kartonach mleka w Stanach Zjednoczonych były wykorzystywane do nagłaśniania przypadków zaginionych dzieci. Drukowanie tego rodzaju reklam trwało aż do późnych lat 90-tych, kiedy to inne programy realizujące ten cel stały się bardziej popularne.

  Pomysł na teledysk bardzo się spodobał muzykom, jednakże zarząd wytwórni Columbia początkowo go odrzucił. Mieli obawy, czy takie treści będą właściwym narzędziem, które miało przecież służyć promocji samego zespołu, a nie być akcją społeczną.

  Zarząd proponował także, by pomysł z nagłośnieniem zaginięć przedstawić w innym utworze niż „Runaway Train”, jednakże zespół odmówił – zależało im, by była to właśnie popularna wówczas piosenka, co zwiększyłoby oglądalność samego teledysku.

   Po wielu naciskach uzyskali zgodę, a Tony Kay skontaktował się z organizacją NCMEC (The National Center for Missing & Exploited Children) która od 1984 roku działa na rzecz dzieci zaginionych i wykorzystywanych w handlu ludźmi.

  Historię założenia tej organizacji postaram się opisać w innym artykule, jako że za jej powstaniem stoi jedna z większych (nierozwiązanych do dziś) zagadek kryminalnych.

Siedziba organizacji NCMEC

  Ustalono, że w nagraniu umieści się kilka sekwencji zawierających zdjęcia zaginionych dzieci wraz z ich imieniem, nazwiskiem oraz rokiem zaginięcia.

  Ostatecznie powstało aż pięć wersji teledysku: trzy na rynek amerykański (ukazujący wizerunki zaginionych z poszczególnych stanów/regionów), jedna dla telewizji w Wielkiej Brytanii i jedna dla telewizji w Australii.

  Jak zatem potoczyły się losy tych zaginionych?

TELEDYSK W USA

  

Teledysk do głównej wersji można obejrzeć pod poniższym linkiem:

USA: Soul Asylum - Runaway train

Pokazano w nim zdjęcia dziewięciorga poszukiwanych dzieci/nastolatków. Poniżej dane dotyczące każdej z tych spraw (zgodnie z kolejnością w teledysku):

Wilda Mae Benoit - NIEWYJAŚNIONE

  14-letnia wówczas Benoit była ostatni raz widziana w rodzinnym domu w Creole (Luizjana) 23 lipca 1992 roku. Władze uważały, że Benoit opuściła dom z własnej woli - według potencjalnych świadków od tego czasu widziano ją kilkukrotnie na Florydzie.

  Brak informacji o przesłankach, które skłoniły śledczych do zmiany kwalifikacji jej sprawy z ucieczki na zaginięcie w 2005 roku.

Christina Ann Wood - NIEWYJAŚNIONE

  Christina zaginęła 2 grudnia 1991 roku w miejscowości Live Oak na Florydzie (miała 15 lat) - uważa się, że dobrowolnie odeszła z domu w towarzystwie niezidentyfikowanego, starszego od niej mężczyzny.

Byron Eric Page - NIEWYJAŚNIONE

  17-letni Byron zaginął 29 stycznia 1992 roku. Jego matka Jettie Page powiadomiła policję tego samego dnia, gdy po powrocie z pracy nie zastała syna w domu i gdy przez następne godziny nie dawał on znaku życia.

  Jettie zadzwoniła do przyjaciela Byrona – ten  powiedział, że widział się z jej synem kilka godzin wcześniej na pobliskim przystanku autobusowym. Według tego przyjaciela Byron mówił mu, że jedzie do sklepu muzycznego (gdzie bywał dość często).

Ginger Sue Hudson – BRAK INFORMACJI

  Niektóre źródła na temat osób z tego teledysku podają, że sprawa zaginięcia Ginger (poszukiwanej od 1992 roku) została wyjaśniona – brak jednak oficjalnej informacji, czy i w jaki sposób ją wyjaśniono.

Michelle Ann Farley – WYJAŚNIONE

  Wiadomo, że nastoletnia Michelle została odnaleziona w kilka dni po pierwszej emisji teledysku. Podejrzewa się, że to właśnie ona jest dziewczyną, która po jednym z koncertów Soul Asylum podeszła do członków zespołu i powiedziała, że zrujnowali jej życie.

  Dziewczyna ta wyznała im, że dobrowolnie uciekła ze swoim chłopakiem, bowiem doświadczała przemocy ze strony rodziców – jednakże po nagłośnieniu sprawy została zmuszona do powrotu do domu. Krążą także wersje, że tą dziewczyną była jednak wspomniana Ginger.

  Członkowie zespołu nigdy nie zdradzili mediom, o kogo chodziło.

Christopher Matthew Kerze - NIEWYJAŚNIONE

   20 kwietnia 1990 roku 17-letni Chris (mieszkający w Eagan w Minnesocie) powiedział rodzicom, że źle się czuje, zatem nie pójdzie do szkoły. Po powrocie z pracy rodzice zorientowali się, że zniknęło ich rodzinne auto, zaś na stole leżała kartka od Christophera, że wypadło mu coś ważnego, ale wróci przed 18-tą - chyba, że się „zgubi” (to słowo było dwukrotnie podkreślone). Zaczęli naprawdę panikować po odkryciu, że z domu zniknęła także strzelba.

  Następnego dnia otrzymali anonimowy list nadany w pobliskiej miejscowości Duluth, że Chris okłamał rodziców co do choroby by móc swobodnie uciec zabierając auto, ale autor nie wie gdzie obecnie Chris się znajduje.

  Dzień po tym liście na poboczu drogi w pobliżu Grand Rapids znaleziono porzucone auto Kerzów. W samym aucie ani jego pobliżu nie znaleziono śladów walki czy śladów krwi.

Martha Wes Dunn - NIEWYJAŚNIONE

  Zaginęła w 5 września 1990 roku w Teksasie w wieku 15 lat. Jej zniknięcie poprzedziła kłótnia z rodzicami: Martha nie chciała się przeprowadzić do Oklahomy ze względu na swojego chłopaka, Erica Owensa.

  Ustalono, że to z nim rozmawiała przez telefon około godziny 22-giej, rano zaś nie było jej w swoim pokoju.

Według świadków para była widywana wielokrotnie później w miejscowości, gdzie mieszkała ciocia Marthy, ta jednak zaprzeczyła tym doniesieniom.

Emily Tamara Pois - BRAK INFORMACJI

  Zaginięcie Emily zgłoszono w 1992 roku. Choć jej nazwisko pojawia się na forach dotyczących osób odnalezionych, to brak oficjalnego stanowiska w tej sprawie.

Thomas Gibson – NIEWYJAŚNIONE

  Zaledwie dwuletni Thomas był widziany po raz ostatni przez swojego ojca, gdy bawił się na podwórku przed domem (w Glendale w stanie Oregon) 18 marca 1991 roku. W tej sprawie pierwszym podejrzanym był jego ojciec, Larry – mężczyzna został później skazany za nieumyślne zabójstwo, choć nigdy nie znaleziono ciała Thomasa ani jego szczątków, a sam Larry nigdy nie przyznał się do winy. Mężczyzna opuścił zakład karny w 1996 roku.

  Mimo tego Thomas nadal widnieje w bazie jako osoba poszukiwana: NCMEC w 2009 oraz w 2012 roku publikował progresję wiekową chłopca, jak może wyglądać w wieku kolejno 20 oraz 23 lat.

W dwóch pozostałych wersjach teledysku przedstawiono także poniższych zaginionych:

Curtis Anthony Huntzinger - WYJAŚNIONE

  14-letni Curtis zniknął z rodzinnej miejscowości Blue Lake w Kalifornii 19 maja 1990 roku. Początkowo sądzono, że chłopiec uciekł, jednak z upływem lat policja zaczęła podejrzewać, że padł ofiarą przestępstwa.

  W grudniu 2008 roku Steven Daniel Hash (przyjaciel rodziny) został oskarżony o zabójstwo Curtisa, jednakże nie przyznał się do winy. Kilka dni później zmienił swoje zeznania.

  Po złożeniu dodatkowych wyjaśnień Steven zaprowadził policjantów w miejsce, gdzie ukrył ciało chłopca: jego szczątki znaleziono w płytkim grobie pod korzeniami drzew na obrzeżach Blue Lake.

Heather Lee Yagle - BRAK INFORMACJI

  Niektóre źródła wskazują, że Heather została odnaleziona, ale są to jedynie pojedyncze komentarze na forach dotyczących osób zaginionych.

Darlene Michelle Hungerford - BRAK INFORMACJI

  Jak wyżej: w internecie przewija się jedynie skąpa informacja, że jej sprawa została wyjaśniona.

Berenice Espinoza - BRAK INFORMACJI

  Jak wyżej: jedyne źródła potwierdzające wyjaśnienie sprawy jej zaginięcia to pojedyncze komentarze na forach internetowych.

TELEDYSK W WIELKIEJ BRYTANII

  Brytyjska wersja teledysku nie jest powszechnie dostępna, zaś pojedyncze linki kierują do stron niedostępnych poza Wielką Brytanią. Jednakże na YouTube można obejrzeć kompilację zdjęć z oryginalnego nagrania – link poniżej:

UK: Soul Asylum - Runaway train

  W klipie użyto zdjęć trzynaściorga dzieci. Oto aktualne informacje na temat ich zaginięć:

Mark Bartley – NIEWYJAŚNIONE

  Zaginięcie Marka w 1992 roku wzbudziło mniej emocji, niż w pozostałych sprawach tego typu, bowiem chłopiec już wcześniej  uciekał z domu – i to wielokrotnie (policja informowała, że do 1992 roku jego bliscy składali zawiadomienia w jego sprawie aż kilkadziesiąt razy).

  Tuż po emisji teledysku na policję zgłosił się mężczyzna, który rozpoznał Marka jako chłopaka mieszkającego piętro niżej, w mieszkaniu wynajmowanym przez mężczyznę w średnim wieku – nigdy nie rozmawiali z sąsiadami, jednakże większość zakładała że to ojciec z synem. Po przyjechaniu policji na miejsce okazało się, że obaj zniknęli (zostawiając sporo prywatnych rzeczy - ale żadnych, które zdradziłyby ich tożsamość), zaś wynajęcia dokonano na dane nieistniejącej osoby.   Sąsiedzi także rozpoznali Marka na podstawie okazanych zdjęć, jednakże do dziś nie wiadomo, kim był mężczyzna i gdzie obecnie przebywa Mark - jeśli żyje.

Lee Boxell – NIEWYJAŚNIONE

  15-letni Lee zaginął w 1988 roku w Londynie. Ostatni raz był widziany pomiędzy ulicą Sutton High i stadionem piłkarskim Selhurst Park – w tym miejscu widział go kolega. Lee poinformował go, że będzie teraz brał udział w meczu, jednakże nigdy nie dotarł na wspomniany stadion.

  W 2012 roku anonimowy świadek zeznał, iż Lee brał czasem udział w zajęciach sportowych w klubie potocznie nazywanym „The Shed”, prowadzonym przy kościele St Dunstan. Śledztwo wykazało, że w okresie zaginięcia chłopca działała w tym miejscu siatka pedofilska, zaś pracownik tego kościoła został skazany w 2011 roku za molestowanie uczennic należących do w/w klubu sportowego.

  W nakręconym później odcinku programu „Crimewatch” informowano, że chłopiec mógł paść ofiarą pedofila z tej siatki, zaś od 2012 roku policja prowadzi śledztwo pod kątem tej właśnie teorii.

Kevin Hicks – NIEWYJAŚNIONE

  2 marca 1986 roku ok. godziny 20:40 (była to niedziela) nastoletni Kevin Hicks powiedział mamie, że musi iść do sklepu po jajka, bowiem potrzebuje ich na konkurs kulinarny zaplanowany na następny poranek. Nie wiadomo, do którego sklepu się udał (jeśli faktycznie w tym celu wyszedł): zakłada się, że był to sklep oddalony od jego domu o ok. 350 metrów, jednakże obsługa nie przypominała sobie, by robił w nim zakupy, zaś kamery znajdujące się w pobliżu jego domu nie działały od pewnego czasu. Jedna z osób znających Kevina zeznała, że widziała go w pobliżu jego miejsca zamieszkania około godziny 22-giej.

  Policja zakładała różne scenariusze: ucieczkę, porwanie, a nawet ewentualną działalność kryminalną Kevina: w jego pokoju znaleziono drogie przedmioty (typu elektronika), na które zdaniem mamy nie powinien mieć środków. Sądzono też, że mogły to być prezenty od kogoś, z kim potajemnie się spotykał.

  Kevin mieszkał godzinę drogi od miejsca, gdzie 2 lata później zaginął wspomniany Lee Boxell, jednakże brak oficjalnego stanowiska policji w tej sprawie – jedynie teorie internautów.

Nicola Payne – NIEWYJAŚNIONE

  Zaginęła 14 grudnia 1991 r. z Coventry w Anglii. Nicola poszła odwiedzić swoich rodziców, jednak nigdy nie dotarła na miejsce. Policja od razu wszczęła śledztwo: Nicola wychowywała sześciomiesięcznego synka i nic nie wskazywało na to, by odeszła dobrowolnie.

  Jeszcze 14 grudnia na lokalny komisariat zgłosiła się niejaka Louise Sambrook: poinformowała policjantów, że kilka godzin wcześniej była świadkiem podejrzanej sytuacji: dwaj mężczyźni (zidentyfikowani jako Nigel Barwell i jego szwagier, Thomas O'Reilly) stali obok auta przy ścieżce prowadzącej do rzeki Sowe, zaś przed nimi leżał duży czarny worek. Jej zdaniem mężczyźni zachowywali się nerwowo i często rozglądali się na boki, dlatego zwróciła na nich uwagę.

  19 grudnia w ogrodzie Nigela odkryto podniszczony namiot, ale dopiero badania kryminalistyczne z 2014 roku pozwoliły potwierdzić, że na namiocie znajdowały się ślady biologiczne Nicoli.

W 2016 roku obu mężczyzn uniewinniono – w śledztwie doszło do utraty wielu dowodów DNA, np. zgubiono szczotkę do włosów Nicoli, namiot nie był zarejestrowany w aktach przez ponad 30 dni, później zaś przechowywano go w niewłaściwy sposób.

  Uważa się, że ci dwaj mężczyźni są winni jej zabójstwa, jednakże zniszczone wskutek zaniedbań śledczych dowody DNA nie mogły być wykorzystane w sprawie.

Louise Kay - NIEWYJAŚNIONE

  Louise zaginęła w 1988 r. w wieku 18 lat. Po raz ostatni była widziana przez kolegę, którego odwoziła do domu po ich wspólnym pobycie w Sussex poprzedniej nocy. Louise posiadała bardzo charakterystyczne auto: złotego Forda Fiestę, w którym jedna para drzwi była biała.

  Podejrzanym w tej sprawie był seryjny morderca Peter Tobin, któremu przez lata przypisywano odpowiedzialność za większość zaginięć w Wielkiej Brytanii, jednakże śledztwo pokierowane tym tropem nie przyniosło rezultatów.

  Wiadomo jednak, że Louise zaginęła w pobliżu jego domu, zaś jeden z detektywów wynajętych przez rodzinę oficjalnie oświadczył, że policja nie pozwoliła im wtedy na przeszukanie jego posesji.

Dinah McNicol/McNichol – WYJAŚNIONE

  Dinah miała 18 lat, gdy zniknęła podczas powrotu z festiwalu muzycznego w Liphook w 1991 roku. Na festiwalu poznała 26-letniego Davida Tremletta – okazało się, że oboje wracali do domów w tym samym kierunku, zatem postanowili odbyć razem podróż autostopem. Na stacji benzynowej wsiedli do auta prowadzonego przez mężczyznę, który obiecał odwieźć ich oboje. David wysiadał jako pierwszy – ale Dinah nigdy nie dotarła do swojego domu.

  David został od razu oczyszczony z zarzutów, jednakże śledztwo na długo utknęło w martwym punkcie.

  W 2007 roku bliscy Dinah w końcu poznali prawdę o jej losach: szczątki jej ciała znaleziono w ogrodzie na tyłach domu należącego do wspomnianego Petera Tobina, niesławnego seryjnego mordercy.

  Dinah nie była jedyną ofiarą Petera, której fotografia pojawiła się w teledysku.

Vicky Hamilton – WYJAŚNIONE

  10 lutego 1991 roku 15-letnia Vicky wracała do rodzinnego domu w Redding po weekendzie spędzonym u siostry Sharon w miejscowości Livingston. Sharon odprowadziła ją na przystanek i zaczekała na przyjazd autobusu. Pamięta też, że Vicky była podenerwowana samotną podróżą, kilka razy pytała jej gdzie dokładnie ma się przesiąść i o której godzinie ma poszczególne przesiadki.

  Ostatni raz była widziana w centrum miasteczka Bathgate, gdy wyraźnie zagubiona pytała kilka osób o drogę na przystanek. Jedna z kobiet zaproponowała jej, że zamówi taksówkę i odwiezie ją w odpowiednie miejsce, a nawet do domu w Redding, ale Vicky odmówiła.

  Sprawa wyjaśniła się dopiero w 2007 roku, gdy w ogrodzie domu wspomnianego Petera Tobina znaleziono szczątki także jej ciała – opakowane w folię i zalane betonem.

Billy Bennett – NIEWYJAŚNIONE

  18-letni Billy zaginął podczas wakacji na Teneryfie w 1985 roku. Według przyjaciół Billy ostatni raz był widziany w dzielnicy Las Americas, gdzie często odwiedzał klub nocny”Sgt Peppers”.

Mark Garvey – NIEWYJAŚNIONE

  Mark zaginął 2 marca 1987 roku po kłótni ze swoją dziewczyną. Według jej relacji Mark nie chciał już z nią rozmawiać i poszedł na przystanek autobusowy – był to ostatni raz, gdy był widziany.

Andy Gooch – BRAK INFORMACJI

  Jedyną informacją w internecie na temat Andy'ego jest tylko niepełna data jego zaginięcia – 1992 rok.

Susan Callam – BRAK INFORMACJI

  Podobnie jak w sprawie Andy'ego znamy tylko datę zaginięcia: 1993 rok.

Simon Darby – BRAK INFORMACJI

  Znana jest tylko data zaginięcia Simona – 1989 rok.

Ben Needham – NIEWYJAŚNIONE

  Ben (urodzony w1989 roku w brytyjskim Sheffield) miał zaledwie 21 miesięcy, gdy zaginął dnia 24 lipca 1991 roku na greckiej wyspie Kos.

  W dniu zaginięcia Ben był pod opieką dziadków, Eddiego i Kristine Needham, podczas gdy jego matka pracowała w pobliskim hotelu. Około godziny 14:30 dziadkowie zdali sobie sprawę, że chłopiec zniknął.

  Najpierw przeszukali dokładnie okolice posesji zakładając, że oddalił się znudzony samotną zabawą przed domem, lub też że nastoletni wujek chłopca, Stephen zabrał go na przejażdżkę motorowerem, co chłopiec bardzo lubił.

  Ponieważ poszukiwania nie przyniosły rezultatów zawiadomiono policję. Początkowo śledczy przesłuchiwali tylko Needhamów (uważając ich za podejrzanych), co opóźniło powiadomienie okolicznych portów i lotniska, gdzie kontrola podróżujących (zwłaszcza w pełni sezonu) nie była zbyt ścisła.

  Rodzinę oczyszczono z zarzutów, jednakże pomimo szeroko zakrojonego śledztwa miejsce pobytu Bena pozostaje nieznane.

  Na temat tej sprawy dostępnych jest wiele artykułów, także w języku polskim. Ostatnim przełomem w tej sprawie było zeznanie świadka w 2016 roku, iż chłopiec padł ofiarą nieszczęśliwego wypadku – miał być potrącony przez operatora koparki, który pracował na farmie w pobliżu domu Needhamów.

  Mężczyzna miał spanikować i ukryć ciało chłopca, zaś osoba której to wyznał zgłosiła się na policję dopiero po jego śmierci w 2015 roku.

  Po tej informacji rozpoczęto trwające 3 tygodnie poszukiwania na terenie wskazanej farmy. Zaleziono 60 przedmiotów mogących mieć znaczenie w śledztwie, w tym zabawkowy samochodzik ze śladami krwi – jednak nie znaleziono szczątków ciała ani kości.

  Rodzina Bena nie była pewna, czy chłopiec posiadał dokładnie taką zabawkę w dniu zaginięcia – miał kilka samochodzików. Choć późniejsze badania DNA wykluczyły, by krew należała do Bena, to jego bliscy oraz śledczy najbardziej skłaniają się ku teorii nieszczęśliwego wypadku.

TELEDYSK W AUSTRALII

  Australijska wersja teledysku zawierała sekwencje zdjęć zaginionych nastolatków z plecakami podróżnymi (tzw. ‘backpack kids’), jednakże obecnie nie jest dostępna – mimo, że można znaleźć pojedyncze linki do stron z tym teledyskiem, to na każdej z nich widnieje jako usunięty.

 Najczęściej wyjaśnia się to tym, że trzy z młodych kobiet, których zdjęcia pokazano w nagraniu padło ofiarą seryjnego mordercy Ivana Milata, który zabijał turystów w pobliżu lasów Belanglo nieopodal Sidney – ich rodziny występowały nie tyle o usunięcie całego filmu, co o wycięcie z niego kadrów ze zdjęciami tych trzech ofiar.

  Ivanowi udowodniono łącznie 7 zabójstw kobiet i mężczyzn w latach 1989-1992, jednakże liczba jego ofiar może być dużo większa.

Belanglo

Ivan Milat - australijski seryjny morderca

  Do jego aresztowania w 1994 roku przyczyniły się zeznania angielskiego turysty: po nagłośnieniu zaginięć mężczyzna zgłosił się na policję zeznając, że w 1990 roku został zaatakowany przez kierowcę w pobliżu Belanglo, ale udało mu się uciec. Sporządzony rysopis pomógł w identyfikacji Ivana w powiązaniu ze zdjęciami z akt policyjnych, które okazano temu turyście.

  Media dotarły także do informacji, że jeszcze w 1971 roku został aresztowany za próbę gwałtu na turystce w tym samym rejonie.

  Milat został skazany w 1996 roku na karę siedmiokrotnego dożywocia.

  28 maja 2019 roku telewizja ABC News opublikowała zdjęcia Milata podczas transportu do szpitala więziennego w Long Bay – lekarze zdiagnozowali u niego raka przełyku oraz żołądka i twierdzą, że zostało mu maksymalnie kilka tygodni życia.

ECHA SPRAWY

  

  Szacuje się, że dzięki temu teledyskowi udało się odnaleźć łącznie 26 osób. Nie były to tylko osoby, których wizerunek został w nim wykorzystany – większą rolę odegrał wzrost świadomości społecznej w kwestii zaginięć.

  Osoby, które brały udział w rozwiązaniu tych spraw przyznały później, że po premierze nagrania śledczy byli zasypywani wskazówkami w dawnych, niewyjaśnionych sprawach. Ponadto popularność muzyków i aktorów w rozwiązywaniu spraw kryminalnych została wykorzystana niejednokrotnie w późniejszych latach: np. Eddie Vedder, wokalista zespołu Pearl Jam podczas koncertów wygłaszał apele ze sceny dotyczące zaginięcia ich fana, Briana Shaffera, zaś reżyser Peter Jackson wraz z Johnnym Deppem mieli duży udział w sprawie uniewinnienia nastolatków w głośnej sprawie znanej jako „Trójka z West Memphis” – w tej sprawie pomagał także wspomniany Eddie Vedder.

25 LAT OD PREMIERY

  Kilka dni temu, na początku czerwca 2019 roku w Stanach Zjednoczonych opublikowano nową wersję tego utworu - w wykonaniu trzech muzyków: Jamiego N Commonsa, Skylar Grey i Gallanta. Ta akcja, podobnie jak w 1994 roku jest objęta patronatem organizacji NCMEC.

  Poniżej link do tego teledysku:

NOWA WERSJA: Jamie N Commons, Skylar Grey ft. Gallant -Runaway Train

  Dodatkowo powstała strona internetowa, na której poza obejrzeniem nagrania można także wesprzeć finansowo organizację NCMEC i dowiedzieć się więcej o jej działalności:

https://runawaytrain25.com/

  Akcja jest promowana hasłem: „wystarczy tylko jeden człowiek, by odnaleźć jedno zaginione dziecko”.

  W nowym teledysku pokazano zdjęcia 6 zaginionych dzieci i nastolatków. Na chwilę obecną każda z tych spraw jest niewyjaśniona:

Adagio Talifero:

  Gerald „Storm” Talifero i jego 14-letni syn Adagio „Dag” Talifero w czerwcu 2018 roku przypuszczalnie wypłynęli z Goleta Beach na Hawaje. Ich podróż miała trwać tylko kilka tygodni (maksymalnie 2 miesiące), bowiem Gerald zakupił dla obojga powrotne bilety na lot z Hawajów do Kalifornii na początek września 2018.

  Ani Gerald, ani Adagio nie pojawili się na lotnisku w wyznaczonym terminie podróży – ich bilety nie zostały anulowane ani też nie zmieniono daty wylotu.

Tammy Flores:

  Tammy i jej brat Diego ostatni raz byli widziani w miejscowości Victorville w Kalifornii 23 października 2007 roku. Zostali uprowadzeni przez swojego ojca, Francisco Floresa: Francisco był wówczas w trakcie rozwodu z matką dzieci, Griseldą Gonzalez – oboje zajmowali się nimi naprzemiennie.

  Tego dnia Francisco miał odwieźć do niej dzieci o umówionej porze, ale tego nie zrobił. Ponieważ nie odbierał także telefonu Griselda pojechała do jego domu i odkryła, że nikogo w nim nie ma, zatem zawiadomiła policję o porwaniu.

  Wkrótce śledczy przekonali się, że mężczyzna krótko przed zniknięciem zadłużył się i sprzedał część swojego dobytku (zabierając pieniądze ze sobą), zaś w dniu zaginięcia po prostu nie pojawił się w pracy. Francisco ma podwójne obywatelstwo: meksykańskie i amerykańskie, zatem podejrzewa się że wraz z dziećmi mógł już opuścić Stany Zjednoczone.

Alexandria Lowitzer:

  26 kwietnia 2010 roku 16-letnia Alexandria była widziana po raz ostatni w miejscowości Spring w Teksasie. Tego dnia jak zwykle wracała ze szkoły autobusem – inni uczniowie widzieli, że wysiadła na swoim przystanku autobusowym w pobliżu jej domu około godziny 15-tej.

  Po opuszczeniu autobusu zadzwoniła do matki mówiąc, że pójdzie odebrać wypłatę z restauracji „Burger Barn”, w której dorabiała. Lokal znajdował się ok. 500 metrów od jej domu, jednakże dziewczyna nigdy wcześniej nie chodziła tam pieszo. Powiedziała też, że nie ma kluczy do domu, ale matka uspokoiła ją mówiąc, że rano zostawiła drzwi otwarte, zatem nie musi czekać na jej powrót z pracy.

  Jednak Aleksandria nie dotarła tego dnia do restauracji, nie wróciła do domu i od tej ostatniej rozmowy z mamą nie pojawili się świadkowie, którzy mogli ją widzieć tego popołudnia.

  Sprawa Aleksandrii została pierwotnie zaklasyfikowana jako ucieczka, ale śledczy sprawdzają obecnie inne teorie: dziewczyna zostawiła w domu wiele rzeczy osobistych, które normalnie zabrałaby uciekając: pieniądze, ubrania czy ładowarkę do telefonu. Wiadomo, że jej telefon komórkowy nie był używany od czasu zniknięcia.

Joanna Hernandez Pacheco:

  Ostatni raz widziano ją 23 czerwca 2018 roku w stanie Ohio – miała wówczas 15 lat. NCMEC informuje, że obecnie może przebywać w towarzystwie dorosłego mężczyzny – jeżeli oboje opuścili Ohio to prawdopodobnie wyruszyli w stronę Meksyku.

  Jej zaginięcie zgłoszono jako priorytetowe, bowiem Joanna może potrzebować pomocy medycznej.

Nahomi Grant:

  Mieszkająca w Nowym Yorku Nahomi zaginęła w wieku 15 lat –22 czerwca 2018 roku. Policję zawiadomili jej rodzice, gdy po powrocie z pracy odkryli, że córka zniknęła. Okazało się, że wcześniej w ciągu dnia nie pojawiła się też w umówionym miejscu, gdzie miała się spotkać z kilkoma znajomymi (wstępnie alibi każdego z nich zostało potwierdzone).

  Rodzice Nahomi obawiają się, że została porwana. Osoby zajmujące się śledztwem informują także, że dziewczyna może przebywać w towarzystwie młodej kobiety.

Kristopher Lewis:

  Kristopher miał 13 lat, gdy zaginął. Ostatni raz był widziany 4 lutego 2014 roku. Tego dnia wracał po lekcjach do domu szkolnym autobusem (co potwierdził kierowca i inni uczniowie). Część trasy z przystanku przeszedł z kolegą, który mieszkał kilka domów wcześniej. Gdy Kristopher nie pojawił się w domu do 17:30 jego mama zawiadomiła policję.

  Śledczy wykluczyli, by chłopiec obracał się w niewłaściwym towarzystwie, co wstępnie zakładano. Sprawa jego zaginięcia jest prowadzona pod kątem porwania i/lub zabójstwa.

* * *

  Mimo pojedynczych głosów, porównujących muzyczne różnice między wersją z 1994 a wersją z 2019 roku ważne jest tylko jedno: by nagłośnić sprawę zaginięć.

Co więcej, utwór wykonany przez aktualnie popularnych muzyków ma szansę dotrzeć do większej ilości współczesnych nastolatków, zwłaszcza że taka forma akcji społecznej jest naprawdę przystępna.

Przekonano się o tym 25 lat temu - zatem warto mieć nadzieję, że teraz uda się osiągnąć podobny efekt. 

ZOBACZ TEŻ: https://nierozwiazane.blogspot.com/2019/05/17-tajemnicze-telefony-do-dorothy-scott.html

Christina Ann Wood (USA)

Kevin Hicks (UK)

Byron Eric Page (USA)

Vicky Hamilton (UK)

Ben Needham (Grecja/UK)

blog "Nierozwiązane"